Долу маските! Тук си признаваме чувствата. Тук Чувстваме. Тук сме хора - хора, живеещи в една серийна моногамия. Мечтаем, крещим, обичаме, творим и се усмихваме... Всеки ден. Все по-силно. Маскирани не щем! Тук се влиза само по усмивка...





неделя, 10 октомври 2010 г.

Да говорят погледите (Просто думите понякога ограничават...)


Най обичам да те гледам
усмихнат, завидно доволен
как спокойно си стоиш до мене
и си мислиш нещо, без да ми говориш.

Най обичам да ме гледаш
когато искрено ти се усмихвам
с любимата усмивка - онази, преданата,
за нея сам на себе си завиждаш.

Най обичам да сме тихи.
За всички словореди да забравим.
Погледите само да говорят, слети.
Просто думите понякога ограничават...




Няма коментари:

Публикуване на коментар